یادداشت | ترور بیولوژیک اندیشمندان را شوخی نگیریم

به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از جام جم آنلاین،

بی‌مقدمه رفتم سر اصل مطلب، چون دیگر کار از کار گذشته و تعارفات در این مورد ختم به خیر نشده است. حتی افراد به‌ظاهر همسو هم از باب «چرا او؟» و در اصل از منظر «چرا ما نه؟» حتی در ترور شدن هم بخل و حسد به خرج دادند و بی‌توجه به سابقه آشکار این اقدام دشمن حتی آن را مردود دانستند.

کافی است به این سوال پاسخ دهیم که «چرا نادر طالب‌زاده نه؟!» او که مستندساز افشاگر، پژوهشگر طرح‌های کاربردی، اجماع‌کننده اندیشه‌های آزادیخواه در سراسر دنیا و برگزارکننده نشست‌های ضداستکباری و ضدصهیونیستی پرواکنش بود. صهیونیست جماعت برای کمتر از این‌ها و حتی به جرم کشیدن چند کاریکاتور هنرمند ترور کرده چطور می‌تواند در مقابل این میزان فعالیت بی‌اقدام بنشیند و تماشا کند. گویی فعالان جبهه فرهنگی بر اساس خلوص نیت، خودشان هم نمی‌دانند چه خطری برای جریان سلطه دارند.

همچنان که می‌دانیم حتی نادر طالب‌زاده وقتی فهمید چمدانش در آن سفر ربوده شده و حتی وقتی فهمید اطلاعات لپ‌تاپش را تخلیه و آن را به ویروس‌های رایانه‌ای آلوده کردند به ذهنش هم خطور نکرد مورد حمله بیولوژیک قرار گرفته است و عوارضی مثل سرفه‌های خونین، دلیلی فراتر از آلودگی هوای تهران دارد.
غافل از این‌که حذف فیزیکی، میراث کهن انگلیسی است که به جریان صهیونیست رسیده است. ما همواره مورد طمع نظام سلطه‌ایم، به این حقیقت شک نکن.

ترور گاهی باید آشکارا صورت بگیرد تا از قربانی درس عبرتی برای رعب دیگران بسازند؛ همچون ترور سردار سلیمانی و سردار محسن فخری‌زاده، اما وقتی قرار است بدون هزینه سیاسی کسی را حذف کنند، می‌شود بی‌شمار ترور خاموش و بدون ردپا در حوزه سیاسی، نظامی، اجتماعی، اقتصادی و صدالبته فرهنگی انجام داد که اتفاقا در این مورد یدطولایی دارند.

تصور نکنیم ترور بیولوژیک امری جدید، دشوار و گران است. این روش سابقه طولانی در تاریخ دارد که از مسمومیت قابل‌ردیابی تا آلودگی‌های میکروبی، رادیواکتیو، بالا و پایین کردن فاکتور‌های خونی، کبدی و... بدون ردیابی را در بر می‌گیرد. بمب‌های بی‌صدایی که به مرور زمان عمل می‌کند بدون لو دادن عامل ترور، قبل و
بعد از مرگ.

رهبر معظم انقلاب، بار‌ها تأکید کرده‌اند: «دشمنی دشمن، سرسوزنی عوض نشده بلکه ابزارهایشان تغییر کرده است؛ در گذشته با اسلحه و امروز با ابزار‌های دیگر دشمنی می‌کنند؛ آن‌ها در پشت سنگر نشسته و افراد بزرگ ما را نشانه می‌گیرند.»

مباد روزی از خواب بیدار شویم که ده‌ها نفر از افراد مهم و شاخص کشورمان از دست رفته‌اند.
وظیفه‌ای به عهده جامعه هنری به‌ویژه هنرمندان همسوست که اگر از دست‌شان کاری برنمی‌آید، اصل ماجرا را به شوخی برگزار نکنند تا باب بررسی پرونده‌های موجود باز بماند و پژوهشگران از پرداختن به این موضوع احساس بی‌ارزشی نکنند.

علی اکبر عبدالعلی زاده - نویسنده و منتقد / روزنامه جام جم